Her bölümde, fotoğraf, video, ses ve kısa makaleler, yüzyılın başında haber filmlerini büyük bir etkiyle kullanan Teddy Roosevelt gibi medya figürlerinin hikayesini anlatıyor; bir ulusu radyo adresleri kullanarak teşvik eden Franklin Delano Roosevelt; ve televizyon kullanarak istikrarlı bir liderlik imajı yaratan Ronald Reagan. 20. yüzyılda büyük bir ustalık olmasına rağmen, bu on yıllar aynı zamanda trajedi, eşitsizlik ve birçok türden ayrımcılığın damgasını vurdu. 1900’ler bölümü ile baştan başlayabilir veya istediğiniz zaman ve yerde başlayabilirsiniz. Umarız öğrenirken gösteriyi beğenirsiniz.
On yıllık değişim ve konsolidasyonda, 1980’leri medya patronu kadar, Rupert Murdoch’tan daha iyi kimse özetleyemedi. Murdoch’un Fox Televizyon Ağı, 1950’lerden bu yana “Üç Büyükler”le rekabet eden ilk yeni ağdı. 1980’lerde izleyicilerin daha fazla medya seçeneği vardı. Deregülasyon sayesinde daha fazla kanal mevcuttu ve içerik daha az kısıtlandı. Dergi yayıncıları içeriklerini belirli hedef kitlelere uygun hale getirdikçe dergi endüstrisinde bir patlama yaşandı. Birçok gazete, üretim maliyetleri arttıkça ve konsolidasyon çılgına döndüğü için başarısız oldu. 1980’ler, Oprah Winfrey, Connie Chung ve Barbara Walters da dahil olmak üzere medyada kadınların yükselişini gördü. Aynı şekilde, Afrikalı-Amerikalı kişilikler çeşitli medyada güç topluyorlardı. Her ikisi de ulusun dikkatini çeken kablolu haber ve MTV meyvelerini verdi. 1981’de ABD uzay mekiği Discovery’yi fırlattı. Hem gençler hem de yaşlılar John Lennon’un ölümünün yasını tuttular ve Berlin Duvarı’nın yıkılışını kutladılar. “Reaganomics” terimi, Ronald Reagan’ın iş yanlısı platformunu tanımlamak için icat edildi.
1991’de Sovyetler Birliği’nin dağılması, Soğuk Savaş’ı resmen sona erdirdi ve 1990’larda gazetecilik için bir metafor görevi görüyor. Otokratik otoritenin ve sansürün son büyük sembolü yenilmiş gibi görünürken, İnternet Çağının doğuşu bilgi paylaşımında eşi görülmemiş bir özgürlük getirdi. Medya şirketlerinin artan konsolidasyonu, azalan gazete okuyucusu ve televizyon izleyicileri için artan kablo seçenekleri de dahil olmak üzere, 1980’lerdeki birçok eğilim devam etti. CNN, Körfez Savaşı’nı kapsamasıyla televizyon haberlerinde eşit bir oyuncu olurken, büyük ağlar haber spikeri saltanatının sonunun başlangıcını gördü. Ekonomi, İnternet patlaması sırasında birçok yeni milyoner yarattı ve teknoloji balonu patladığında birçok kişinin servetini kaybettiğini gördü. Hem iç hem de dış terör gümbürtüleri, yeni bin yılda olacakların habercisiydi.
Gazetecilik nedir?
Her sabah, ülkemizdeki insanlar aynı ritüelle başlar. Kahvaltılarını yaparlar, kahvelerini hazırlarlar ve oturup gazete okurlar. İlk sayfadan başlayarak günün öne çıkan haberlerini okurlar. Oradan yerel hikayeleri okurlar ve hatta daha hafif yürekli bölümlerin bazılarını ziyaret ederler. Bugün bu ülkede 1400’den fazla gazetemiz var. ‘USA Today’ ve ‘The Wall Street Journal’ gibi daha popüler olanlardan bazılarının milyonlarca okuyucusu var. Gazeteciliğe her gün bağımlı olan bir ülkeyiz.
Gazete nasıl kahvaltı rutinimizin bir parçası oldu? Gazetecilik nasıl başladı? Bu dersimizde Amerika’da gazeteciliğin tarihini tartışacağız.
Amerika Gazeteciliğin Başlangıcı
Gazeteler 18. yüzyılda Amerika Birleşik Devletleri Anayasası’nın ifade veya basın özgürlüğü vaat etmesinden önce var olmasına rağmen , bugün sahip olduğumuz gazeteler gibi değildiler. Amerika’da gazetecilik gerçekten Devrim Savaşı ile başladı. Savaş sırasında gazeteler sadece bilgi için değil, siyaset için bir yerdi. Muhabirler eylemin bir parçası olmak istediler ve çoğu zaman hikayeleri kendi siyasi görüşleri ve partileriyle şekillendirdiler.
Bugün gazetelerimizin bir olayın gerçeklerini yeniden anlatmasını bekliyoruz, ancak bu Amerika’nın başlarında doğru değildi. Devrim Savaşı’ndan sonra bile gazeteciler hikayeleri ve olayları kendi siyasi görüşleri üzerinden yeniden anlatmaya devam ettiler. Amerika Birleşik Devletleri yeni ülkede hükümetin rolünü tartışırken, gazetecilik büyük bir hükümet veya küçük bir hükümet lehine gazeteler yaratarak siyasi bölünmenin bir parçası oldu.
18. yüzyılın sonlarında, gazeteler ve politikacılar arasındaki ilişki karmaşıktı. Gazeteler çok saldırgandı ve sıklıkla siyasi şahsiyetlere ve hükümete saldırdı. Aynı zamanda, politikacılar seçimleri için gerçekten gazetelere bağımlıydı. Bu nedenle, gazetelerin hakkında yazdıkları politikacılardan finansal destek alması oldukça yaygındı. Politikacılar hâlâ basın özgürlüğüne inanırken, hikayelerini yazarken basının kendisinin bir gündeminin olmadığını inkar etmek giderek zorlaşıyordu.
19. Yüzyıl ABD Gazeteciliği
19. yüzyılda bunu ne değiştirdi ? Eh, gerçekten büyüme. Amerika büyümeye devam ettikçe ve yeni teknoloji geliştikçe, bir gazete oluşturmak daha ucuz hale geldi. Yeni yayıncılar yeni şeyler denemek istediler ve artık finansal bağışlara bağımlı olmadıkları için çok daha bağımsız olabildiler.
Gazetecilikte bu geçiş, 1835’te James Gordon Bennett’in ‘The Herald’ı ile başladı. Sadece bir kuruşa satılan bu gazete, büyük manşetlere çıkan hikayeleri severdi. Şiddet içeren bir suç veya cinayet varsa, hikaye normalde ‘The Herald’da bulunurdu. Suç ne kadar korkunç olursa, The Herald o kadar çok rapor ederdi. ‘Herald’ gazeteciliğin bugün gördüğümüz birçok bölümünün önünü açmaya yardımcı oldu. Bennett şehrin belirli bölgelerine muhabirler atadı, olay yerindeyken onlara hikayeler anlattırdı ve tanıklarla görüşmeye başladı.
19. yüzyıl boyunca, daha fazla gazete piyasaya sürüldü ve yeni gazetecilik keşfedildi. Bu gazetelerin çoğu, kendilerinden öncekilerin özelliklerini birleştirmeye başladı. ‘New York Tribune’ ve ‘San Francisco Examiner’ gibi gazeteler, Bennett’in manşet hikayelerini bildirme yöntemini kullandılar, ancak aynı zamanda sosyal ve politik reformları teşvik ettiler. 19. yüzyıl sona ererken, artık politikacılar tarafından daha az kontrol edilen gazeteler, editörün siyasi ve sosyal inançlarına daha fazla odaklandı. Gazeteler, sahiplerinin kişiliğini gerçekten yansıtıyordu.
20. Yüzyıl Amerika Birleşik Devletleri Gazeteciliği
20. yüzyıla doğru , bugün sahip olduğumuz gazetelere olan hareket gerçekten reklam nedeniyle başladı. 19. yüzyılda üretim daha ucuzdu. Bu nedenle, mal sahipleri satıştan başka bir gelire güvenmediler. Sonuç olarak, sahipleri gazeteleri inançları etrafında şekillendirmeyi başardılar. Bazı hikayeleri sansasyonel hale getirebilir, benzer ilgi alanlarına sahip bir izleyici çekebilir ve hatta kendilerini hikayenin bir parçası haline getirebilirler.
Ancak, üretim maliyeti arttıkça, sahipleri artık gazeteleri tek başına finanse edemez hale geldi. Gazetelerine yatırım yapacak reklamcılar aramaya başladılar. Ve hepimizin bildiği gibi, reklamcılar rapor edilen hikayeler üzerinde kontrol sahibi olabiliyorlardı. Bazen bu, bir makalenin satılan bir ürünle çelişmediğinden emin olmak gibi küçük bir kontroldü. Diğer zamanlarda, daha büyük kontrol oldu. Reklamcılar, ürünlerine fayda sağladığı için gazetenin belirli bir siyasi görüşü takip etmesini veya belirli bir çalışmayı rapor etmesini sağlar.
ABD basını, ABD hükümeti gibi, yozlaşmış ve sorunlu bir kurumdur. Yolsuzluk, rüşvet alması anlamında değil, sistemsel anlamda. Yapacağını iddia ettiği şeyi, yapması gerekeni ve toplumun ondan yapmasını beklediğini yapmakta başarısız olur. Haber medyası ve hükümet, karşılıklı manipülasyon, mit yaratma ve kişisel çıkardan oluşan bir kısır döngü içinde iç içe geçmiş durumda. Gazetecilerin haberleri dramatize etmek için krizlere ihtiyacı var ve hükümet yetkililerinin krizlere yanıt veriyor gibi görünmesi gerekiyor. Çoğu zaman, krizler gerçek krizler değil, ortak fabrikasyonlardır. İki kurum, simbiyotik bir yalanlar ağının tuzağına düştüler ki, haber medyası halka neyin doğru olduğunu söyleyemez ve hükümet etkili bir şekilde yönetemez. Bu, eski bir siyaset bilimci (Harvard Üniversitesi’nde), gazeteci ( Fortune dergisinde) ve kurumsal iletişim yöneticisi (Fortune dergisinde) Paul H. Weaver’ın News and the Culture of Lying başlıklı kışkırtıcı analizinde ileri sürdüğü tezdir. : Gazetecilik Gerçekten Nasıl Çalışır . Gazeteciler ve politikacılar, halkı yanlış yönlendiren simbiyotik bir yalanlar ağının tuzağına düştüler. Örneğin, 1980’lerde, Gramm-Rudman-Hollings Değişikliği merkezli federal açığı ortadan kaldırmak için gösterilen uzun çabayı ele alalım. Birkaç yıl boyunca gazeteler, dergiler ve televizyon haber bültenleri, Gramm-Rudman hakkındaki tartışmalar, açığın azaltılmasına yönelik acil ihtiyaç konusundaki her türden uzmanın görüşleri ve sonunda yasanın yürürlüğe girmesi hakkında yüzlerce haber yayınladı. Politikacılar, açığı kontrol altına almak için özenle çalışıyormuş gibi davrandılar ve tanımlandılar. Gazete okuyan veya televizyon haberlerini izleyen herkes, Kongre ve Reagan yönetiminin hükümet harcamalarını kontrol altına almak ve açığı azaltmak için kahramanca ve acılı bir şekilde mücadele ettiği mesajını aldı. Ancak sis perdesinin ardında, kongre komiteleri ve federal yetkililer harcamaları artırıyor ve rutin yıllık bütçeleme ve ödenek süreçlerine yeni programlar ekliyorlardı. Gazeteciler yeni bir program hakkında haber yaptıklarında, bunu bütçeye ve açığa ek olarak değil, genellikle iyi haber olarak nitelendirdiler -hükümet başka bir sorunla mücadele ediyor-. Gazeteciler, bütçe açığı krizini sona erdirmek için savaşan bir hükümet imajı yaratmak için politikacılarla işbirliği yaptı, ancak açığı artıran rutin prosedürleri görmezden geldiler. Sonuç olarak, Weaver şöyle yazıyor: “Olan bu olmasına rağmen, hükümetin açığı artırdığına dair hiçbir haber yoktu.”
