Çetinkaya prefabrik 2003 yılında çelik yapılar Prefabrik yapılar inşa etmek amacıyla kurulmuştur. KONYA da 2000 m2 kapalı 1500 m2 açık alanda üretim gerçekleştirmektedir Hafif çelik Yapılar, Prefabrik tek katlı ve dublex konut, yayla evleri, sosyal tesisler, çelik konstrüksiyon, yaşam konteynerleri, şantiye, fabrika ve depo binaları, hangar ve benzeri yerlerin üretim ve pazarlamasını yapan firmamızın amacı ekonomik kaliteli ve güvenli binalar kurarak sonsuz müşteri memnuniyeti kazanmaktır.

Çetinkaya prefabrik Yapı üretim ve pazarlama olarak ikiye ayrılan firmamız, deneyimli ve uzman kadrosuyla, modern teknolojinin imkanlarını kullanarak yerli ve uluslararası piyasaları hedefliyor. Burası bir deprem ülkesi. İnsanlarımızın daha güvenli ve huzur içinde yaşaması için bu teknolojinin yaygınlaşması gerekiyor. İşte bu nedenle Türkiye’deki yoğun ihtiyacın karşılanması için kolları sıvadık insanlarımızın güvenini kazanmak için yola çıktık Çetinkaya prefabrik 29 yılı aşkın bu sektörde hizmet vermektedir. Hizmetimize son hız devam etmekteyiz. Sitelerimiz üzerinden hem adres olarak hem de iletişim telefonlarımız olmak üzere bütün bilgilerimize ulaşabilirsiniz.
​​​​​​

Gelişme yan başlığı adı altında da yapmış olduğumuz tanıma göre gelişme; organizmaların, büyüme, olgunlaşma ve öğrenmenin etkileşimiyle sürekli olarak ilerleme kaydeden değişmesi olarak tanımlanmaktadır. Gelişim bir süreçtir ve gelişim devamlıdır. Gelişim organizmanın, ilk oluşum anından başlayarak bedensel, zihinsel, dil, duygusal, sosyal gibi çok yönlü ilerleyen, belli koşulları olan en son aşamasına ulaşıncaya kadar sürekli ilerlemeyle devam eden bir değişimidir.

“Çocuk eğitimi söz konusu olunca, gelişim evrelerinin ve gelişim özelliklerinin bilinmesi bir zorunluluk olarak ortaya çıkmaktadır.” Gelişim, sürekli olduğundan, çocuğun ilerleyen her yaşında devam etmektedir. Çocuğun gelişim dönemi özelliklerinin bilinmesi, eğitimci ve öğretmenlerin dikkat etmesi gereken önemli konulardandır, çünkü bu durum çocukları tanımalarına ve onlara daha kolay ulaşabilmelerine yardımcı olur. Her gelişim döneminin kendine özgü bir özelliği vardır.63 “Bireyin hayatını genel hatlarıyla; çocukluk, ergenlik, yetişkinlik ve yaşlılık gibi ana gelişim dönemlerine ayırarak incelemek mümkündür.”

Eğitimin etkili olabilmesi insan yapısının ve gelişim özelliklerinin iyice anlaşılmasına ve ona göre eğitimöğretim ortamlarının hazırlanmasına bağlıdır. Bunun için, insanın gelişim özelliklerini ve ona nasıl ulaşılabileceğini bilmek ve öğrenme olayının nasıl gerçekleştiğini bilmek, eğitimle uğraşanlar için büyük önem taşır.

“Psikolog ve pedagoglar çocukların ortak eğilimlerini ve davranış kalıplarını göz önünde bulundurarak, çocuğun gelişim çağını çeşitli evrelere ayırmışlardır.”66

Tablo1 Gelişim Evreleri:

Biz bu çalışmamızı, ilk ergenlik dönemi (1114) yaşlar arasında bulunan öğrenciler üzerinde yürüttüğümüzden dolayı bu dönemin gelişim özelliklerini öne çıkaracağız.

İlk ergenlik döneminden hemen önce son çocukluk dönemi içerisinde olan çocuk, bilişsel gelişim açısından somut işlemler döneminde olduğu için soyut kavramları somutlaştırma davranışı gözlemlenmektedir. Aynı zamanda sosyal gelişim açısından da çocuk için, kendini okulda, arkadaş ve oyun grubu içinde bulduğu ve sosyalleşmenin ilk adımlarını atmaya başladığı dönemdir. Bu dönemde çocukta kolay etkilenebilme, karşıt görüşe yönelme ve rekabet özellikleri ağır basar. Yine bu dönemde bilinçli bir sorumluluk anlayışı başlar.

İlk ergenlik döneminin yaş aralığına bakılacak olursa; 11 yaşında başlar ve ergenlik çağı ile son bulur. Bu dönem, çocuğun gelişip güçlenme dönemiolduğu kadar, duygusal alanda da önemli değişikliklerin gerçekleşmeye başladığı bir dönemdir. Olgunlaşma çağının da ilk basamağıdır.

İlköğretim çağındaki bütün çocuklar, biyolojik, duygusal ve sosyal gelişim açısından önemli bir değişim ve ilerleme kaydetmektedirler. Bu değişim ve ilerlemelerle birlikte, çocukların dini gelişim düzeyleri de farklılıklar arz etmektedir. Dönemin sonlarına doğru çocukların zihninde daha önceleri taklit veya sadece ezberden ibaret bir kavram olarak karşılarında duran; inanç, ibadet, dua vb. pek çok dini kavram daha açıklanabilir ve çocuğun zihninde daha anlamlı bir hale gelmektedir.

Aynı gelişim dönemi içerisinde bulunan çocukların aynı davranışları sergilemeleri mümkün olmamaktadır. Çünkü çocuğun gelişimine etki eden pek çok faktör vardır. Bunların başında aile, kalıtım ve çevre gelmektedir. Bundan dolayı çocukların davranışlarında sadece belirlenen gelişim evrelerini ele alarak incelemek eksik bilgiler edinmemize neden olacaktır. Bu açıdan bu faktörlerin hepsi birlikte incelenip ele alınmalıdır.

Arzu Doğan

SAMER

“Okullar girdisi ve çıktısı insan olan kurumlardır. Dolayısıyla okullar insan eliyle insanların eğitildiği böylece insanların/toplumun ihtiyaçlarının karşılandığı kurumlardır.57 “Okulun amacı sadece öğrencilere bilgi kazandırmak, onları zihin ve bedenen eğitmek değil, aynı zamanda onların fikir ve iradelerini güçlendirerek, sağlam karakterde insan olmalarına yardımcı olmaktır. Okul bireyi çok yönlü olarak etkilemektedir. Okulun işlevlerini yerine getirmede ona katkı sağlayan alanlardan biri de dindir.”58 Okullar toplumun ihtiyaçlarını karşılayan kurum niteliğinde olmasından dolayı bireylerin din konusunda olan ihtiyacını da karşılamak durumundadır. Bireyleri çok yönlü geliştirmeyi ilke edinen okulun din eğitimindeki genel hedefi; “Yetişmekte olan nesle din hakkında doğru bilgi vermek, onların toplumda yaygın olan zihniyetler üzerinde düşünmelerini sağlamak ve gençleri bilinçlendirmek”59 olarak ifade edilebilir. Bu sayede öğrenciler din hakkında bilinçlenmiş olacaklardır.

Din eğitiminde dini değerleri öğrenciye hazır olarak sunmak yerine öğrencinin o değeri anlaması ve kendi değeri haline getirmesi amaçlanmalıdır. Kuru kuruya hazır olarak sunulan bilgilerin davranışlara çok az bir etkisi olmaktadır. Öğretim, öğrencilerin bu değerleri anlamlandırıp, kendi davranışları haline getirmesine yardımcı olacak şekilde ve bunu gerçekleştirmeye dönük olarak düzenlenmelidir. Din eğitimi ile öğrencinin kendi değerlerini anlaması, geliştirmesi, bunları kişiliğinin ifadesi haline getirilmesinin yolu gösterilmelidir.

Günümüzde okullara, öğrencilerin davranışlarının iyileştirilmesi ve değerlerini unutmayan, yaşatan bireyler yetiştirmesi açısından büyük görevler düşmektedir. İstenilen sonuçların ortaya çıkabilmesi için de en büyük pay özellikle din kültürü öğretmenlerimize düşmektedir. Değerleri öğrencilere aşılamada öğretmenlerin etkili rehberliğine ihtiyaç vardır.

Çocuğun dine dair merak ettiği soruları öğretmeni ile paylaşması, olması gereken bir davranıştır. Hatta din eğitimin etkili bir şekilde yapılmasını sağlayan olmazsa olmazlardan birisi de merak edilen ve cevap bulunması istenen sorulardır. Bu, dikkat edilecek bir noktadır. Öğrenciye din hakkında sorduğu sorulara cevap verme üslubu çok önemlidir. Öğrenciyi sorduğu sorudan dolayı yargılamamak, katı ve yasaklayıcı bir tavırla terslememek gerekir. Soruya daha makul bir şekilde cevap verme yönteminin bulunması gerekmektedir Aynı zamanda verilen cevaplar çocuğun gelişim seviyesine uygun olmalıdır. Bu yüzden bir din dersi öğretmeni sabırlı olmalı ve kendini geliştirerek yeni nesle ayak uydurabilmelidir. Bir din dersi öğretmeni her öğrenciye zorla dersle ilgili herhangi bir şey yaptıramayacağını bilmelidir. Kesinlikle unutulmaması gereken en önemli nokta ise ancak isteyen öğrenci öğrenebilir. Öğrencinin din dersine karşı tutumlarında din dersi öğretmeninin de payı büyüktür. Bu nedenle öğretmen, öğrencilere önce kendini sevdirmelidir. Bunu yapacak öğretmen ise önce kendini severek işe başlamalıdır. Kendini ve işini seven insan mutlu bir insandır ve ancak böyle bir insan çevresiyle olumlu ilişkiler kurabilme yeteneğine sahiptir. Bu nedenle öncelikle öğrenciyle arasında sevgi bağı kurabilen öğretmen başarılı bir öğretmendir.

Arzu Doğan

SAMER

İslam dininin geleneklerine bakıldığı zaman çocuğun eğitimi dünyaya geldikten sonra değil, daha dünyaya gelmeden yani anne karnındayken başlar. Bu sebeple çocuk sahibi olacak eşler, çocuk anne karnındayken helal daire içinde yaşamaya özen gösterirler. İslam’a uygun olmayan davranışları sergilemek anne karnındaki çocuğa etki edeceğine inanırlar.

Çocuğun eğitimi, ilk olarak ve tabii olarak toplumun temel taşı olan ailede başlar. Açıktır ki ailede alınan eğitim kişinin tüm hayatını etkiler. Ailede alınan din ve ahlak eğitimi her çocuk için aynı düzeyde olamamaktadır. Bazı çocukların, ailede sağlıklı bir din ve ahlak eğitimi almalarının önünde bazı engeller olabilmektedir. Bu bağlamda bazı ailelerin dine karşı ilgisiz bir tutum ve davranış içinde olmaları; ilgili olan ailelerin de bazılarının etkili bir din eğitiminin metot ve yöntemlerini bilmemeleri sonucunda, çocukların büyük çoğunluğunun, bu kritik dönemi, din eğitimi açısından verimli geçirememelerine neden olmaktadır.45 “Aile ortamında verilen din eğitimi tarzının, sonraki yıllarda çocuğu dinden uzaklaştıran ya da dini değerlere bir daha kopmamak üzere bağlayan iki yönünün bulunması bakımından oldukça önem arz ettiği söylenebilir.”

Birey doğumdan itibaren getirdiği kapasitesi ve yetenekleri ile çevresiyle etkileşim sürecinde toplumsallaşır ve sosyalleşir. Birey içinde yaşadığı toplumun inanç ve dini uygulamalarından etkilenir ve yaşadığı toplumun bir parçası olarak dinini öğrenir. Ailesinin ve içinde yaşadığı toplumun dinini öğrenerek, din ile ilgili davranış ve tutumlarını şekillendirir.

“Amerikalı din eğitimcisi olan James M. Lee, geleceğin din eğitiminin aile temelli olması gerektiğini belirterek özetle şunları söylemektedir: Potansiyel olarak en kapsamlı ve en başarılı din eğitimi programı aile temelli din eğitimidir. Yaşam en derin ve kişisel seviyede aile içinde yaşanmaktadır. Hatta bu durum parçalanmış ya da tek anne ve babadan oluşan aileler için bile geçerlidir. Psikolojik veriler şunu ortaya koymaktadır ki; kişinin değer ve tutum yapısı ilk altı yaşında oluşmaktadır. Bu da büyük ölçüde aile içinde yaşanmaktadır. O bakımdan aile hayatı ve aile temelli din eğitimi, son derece önemli görülmektedir.”

Bireyin gençlik ve yetişkinlik dönemindeki dini inanç, duygu, tutum ve davranışlarının temeli de büyük ölçüde çocukluk döneminde ailede atıldığından dolayı, verilecek iyi bir eğitimle çocukta din duygusunun sağlıklı bir gelişimi sağlanabileceği gibi, bireyin ilerideki sağlıklı bir dini yaşam sürmesine katkı sağlayacaktır. Aksi durumda yanlış ya da baskı ve zorlamalarla bir eğitim vermek suretiyle ondaki din duygusunun körelmesine hatta ileriki dönemlerde dinden uzaklaşmasına neden olunabilir.

Bu nedenle bu konuda oldukça hassas davranmak gerekmektedir. Genel olarak bizler “Anne babalar ve din eğitimcileri olarak, çocuklarımızın bizim inandığımız dine inanmalarını, ona bağlanmalarını arzu ederiz. Gönlümüz bunu ister. Bu, son derece doğal bir durumdur. Ancak bu arzumuzu gerçekleştirmek amacıyla kendi inanç dünyamızı onlara dayatmaya, empoze etmeye, buyurgan bir tavır takınmaya, bizim sunduklarımızı onların hiç sorgulamadan kabullenmelerini, bizi aynen taklit etmelerini istemeye kalkışmamız, hoş görülecek bir tutum değildir; bundan olumlu sonuç alınmaz. Din eğitimi adına böylesi bir yaklaşım, çocuklarımızın özgürleşmelerini değil tutsaklaşmalarını doğurur.”50 Anne babaların bu tutumları çocukların hayatlarının tamamını etkileyebilmektedir. Örneğin; bir çocuğun baskı ve zorlamalarla namaz kılmaya alıştırılmaya çalışılması, bu çocuğun sadece anne ve babasının yanındayken namaz kılması ve onlar yokken namazı terk etmesi hatta belli bir yaştan sonra bir daha namaz kılmak istememesi baskı ve zorlamayla çocuğa hiçbir davranış kazandıramayacağımızın göstergesidir. Bu yüzden çocuğa din eğitimi verirken ona biraz zaman vermek gerekir.

Öncelikle çocuğun yapması istenilen davranışı anlatmak, ona öğretmek gerekir ki çocukta farkındalık oluşsun. Tabi önemli konulardan biri de çocuktan yapmasını istediğimiz davranışları örnek olarak görebileceği rol model olabilmek. Yani çocuktan yapılması istenen davranış anne baba tarafından sergilenmiyorsa anne babasının bu isteği çocuk tarafından karşılıksız bırakılır. Yani anne veya baba çocuğa sürekli kitap okumasını emrederek onun kitap okumasını istiyor ve hatta kitap okumanın yararlarını sürekli olarak çocuğa anlatıyorsa, bu durum çocuğun belki de kitap okumaktan nefret etme derecesine ulaşmasına neden olabilmektedir. Hal bu ki evde yarım saatte olsa tüm ailenin bir araya gelip belli bir kitap okuma saatinin olması durumunda okumak, çocuk için eziyet değil, bir zevk haline gelebilecektir.

Çocuk doğası gereği oyun oynamaya, eğlenmeye ihtiyaç duyar. Bundan dolayı ailede bireylerinin dikkat etmesi gereken bir husus da; çocuğu küçük yaşlardan itibaren yoğun dini sohbetler ortamında bırakılarak, oyun ve eğlence isteğinin bastırılması davranışıdır. Bu durum, dindarlık seviyesi oldukça yüksek olan ailelerde çocuğun oyun isteği bastırıldığı veya engellendiği durumlarda, dini eğitimin ölçüsüz yapıldığı ailelerde çocuğun gençlik dönemlerinde ailenin değerlerine ve kutsal kabul ettiklerine karşı isyankâr tavırlar sergilediği görülmektedir.51 Bu sebeple çocuğa din eğitimi verilirken de kararında verilmeli, çocuğu yaşının vermiş olduğu vazgeçilmez bir dönem olan oyun ve eğlenceden mahrum etmenin getireceği sonuçlar öngörülmelidir.

Bazı aileler, çocuklarının küçük yaşlarda yaptıkları yanlış davranışlara çocuk büyüdüğü zaman bu davranışından vazgeçer beklentisine girmektedirler. Hatta bazı aileler uygun olmayan davranışlarına alkış tutup çocuğun bu davranışını destekleme mesajı vermekte, daha sonra çocuk biraz büyümeye başladığı zaman bu davranıştan vazgeçirmeye çalıştıklarında bunu başarmakta güçlük çekmektedirler. Bu durumda, tutarlı davranmayan anne babaya bakan çocukta davranışlarında tutarlı olmamaya başlamaktadır. Bu gibi zamanında müdahale edilmeyen yanlış davranışlar, ileride anne babanın çocuktan şikâyet etme sebebi haline gelmektedir. Bu sebeplerden dolayı, çocuklar küçük yaşlardan itibaren; ana babaya, öğretmene ve büyüklere itaate, küçüklere karşı sevgi ve şefkatle davranmaya sevk edilmeli, kaba davranışları düzeltilmeli ve bu davranışların bilinci verilmelidir. Çocuğun iyi davranışları takdir edilerek kontrollü bir şekilde ödüllendirilmeli, hatalı davranışlarında, hemen kızmak yerine yapıcı olmalı ve doğruya yönlendirerek uyarılmalı, çocuğun gururunu incitecek davranışlardan, fiziksel şiddetten ve eleştirilerden kaçınılmalıdır. Unutulmaması gereken en önemli nokta ise; çocuğun yanlış davranışı ve tutumunu engellenmeye çalışılırken, mutlaka davranışın doğrusu da anlatılmalıdır. Hataların düzeltilmesinde, hakaret etme, azarlama, bağırıp çağırma, arkadaşlarıyla arasında bir takım kıyaslamalar yapma ve kıskandırma gibi fayda getireceği zannedilen davranışlar, çocuğa faydadan çok zarar getirir. Çünkü bu hareketler çocuğu arsızlığa ve inat ederek aynı yanlış işi tekrarlamaya sevk eder. Esasen bu gibi tutumlar sözlü eğitimin çocuk üzerindeki etkisini kaldırır.

Günümüzde çocuk eğitiminde karşılaşılan sorunlardan birisi de toplumumuzda var olan otoriter anlayışa bir tepki olarak gelişen aşırı özgürlük anlayışıdır. Bu anlayışın yaygınlaşmasının bir sonucu olarak da kimsenin sözünü dinlemeyen, her istediğini yapmak isteyen, sınır tanımayan, şımarık ve bencil çocuklar yetişmeye ve çoğalmaya başlamıştır. Tabii olarak bu anlayışın yerleşmesinde ailede alınan eğitimin önemli rolü vardır. Günümüzdeki ebeveynlerde ‘Ben görmedim çocuğum görsün, ben yaşamadım o yaşasın’ anlayışı çocuklara çokça yansıtıldığından, çocuklar her şeyi yapabilme özgürlüğüne sahip olduklarını bilinçaltlarına işlemekte zorluk çekmemektedirler. Ne yazık ki bu durum da ölçüsüz davranışlar sergileyen yeni nesillerin artmasına sebebiyet vermektedir.

Ailelerin önemle takip etmesi gereken bir diğer konu da çocuğun evde ne izlediğine ve teknolojik aletlerle ne kadar vakit geçirdiğine dikkat etmesidir. Günümüzde kitle iletişim araçlarının hayatımıza olan etkileri büyüktür. Dolayısıyla çocuğun bu araçlarla olan takibi titizlikle yapılmalıdır. Örneğin; evde oturup hep beraber izlenebilecek, ahlaki açıdan izlenmesinde sakınca olmayan filmler özenle seçilerek izletilmelidir. Çocuğun okumak istediği veya okuması için eline verilen kitapların dahi içeriğini öncelikle kontrol edip, daha sonra okumaları için verilmelidir. Bilgisayar başında geçirdikleri zaman kontrol edilmeli ve geçireceği zamanın belirleyicisi çocuğun yaptığı ödevin karşılığı olmamalıdır. Günümüz toplumunda çocukların kontrolü ve takibi daha çok güçleştiğinden ailelere düşen görev artmaktadır. Bir kez daha önemini belirtmek gerekirse; değişen yaşam koşulları içerisinde din eğitimi veren anne babalar eskide kalmamalı, günümüz şartlarına göre dini konuları güncelleyebilmeli ve buna göre bir eğitim uygulayabilmelidirler. Çalışmamıza konu olan öğrenci yaş gruplarında, kitle iletişim araçlarından televizyon, sosyalleşmede önemli etkiye sahiptir. Özelliklede bu yaş grubu içerisinde bulunan çocuklar, televizyonda izledikleri pek çok olumsuz olayların davranışlarına önemli ölçüde yansıdığı görülmektedir. Özellikle dizi ve filmlerde bulunan karakterler, çocukların kişiliklerini etkileyebilmektedirler. Bu durum ergenlik dönemine girmeye aday çocuklar üzerinde daha çok etkiye sahip olmaktadır. Genel olarak şiddet yanlısı film veya dizi karakterlerine olan özen daha fazla gözlenmektedir.

Anne babaların dikkat etmesi gereken konulardan biri de çocuklarına karşı hoşgörülü olması ve dolayısıyla da ona bu davranışın örnek olarak gösterilmesi gerektiğidir. Hoşgörülü evlerde büyüyen çocuklar, daha atak ve girişken olmaktadırlar. Çocuklara bir şeyleri kızarak yasaklamak yerine, onlara hatalarını görme şansı tanınmalıdır. Özellikle çocukların sorduğu dini sorulara cevap verirken daha dikkatli olunmalı ve onların sordukları sorulara onların seviyelerine göre anlayabilecekleri tarzda cevaplar verilmeye çalışılmalıdır. “Bu söylediğin günahtır, sakın bir daha tekrarlama” şeklindeki baştan savma cevapların verilmesi, çocuğun şüphelerinin daha da artmasına sebep olabildiği gibi onu soru sormaktan da uzaklaştırabilir.54 Bunun için din eğitimini verirken çocuğun sorularından yararlanarak onların sevebilecekleri bir dini hayata yönelmelerine fırsat tanımaya çalışmak gerekmektedir. Çocuklara yaklaşım tarzlarından biri de onun dünyasıyla düşünebilmek ve onları anlamaya çalışabilmektir.

Din eğitimi konusundan bahsederken değerlerin öğretilmesinden ve din eğitiminin sağlam temellere oturtulması açısından destekleyici öneminin bulunduğundan bahsetmiştik. Yine ailenin bu konuda ne kadar önemli olduğu bilinen bir gerçek olarak karşımıza çıkmaktadır. Doğal olan süreçte çocuk doğduğu an itibariyle kendisini ailesinin içinde bulunduğu ve kabullendiği değerler içerisinde bulur.55 Bu sebeple çocuğun ilk kabul ettiği değerler ailesinin kabul ettiği değerlerdir. Bireylerin sağlam karaktere sahip olması, değerleri sadece anlamasıyla değil, içselleştirmesiyle gerçekleşecektir. Bir çocuk toplumun ve ailesinin kendisinden beklediği ahlak kurallarına uygun davranışları çok iyi bilebilir. Fakat bu davranışları yerine göre uygulama yoluna giriyorsa yani bu davranışları bazı durumlarda yerine getirmeyi bir görev gibi görüyorsa, bu birey değerleri içselleştirememiş demektir. Örneğin; bir çocuk ailesi içerisinde yaptığında ceza aldığı yasaklanmış bir davranışı ailesinin yanında uygulayıp, diğer insanların bulunduğu başka ortamlarda bu davranışları sergilemekten çekinmiyorsa, bu durum değerleri içselleştiremediği anlamına gelmektedir. Özellikle değerlerin anlatılması ve tutarlılık göstererek doğru uygulanması yoluyla çocuklara örnek olmak gerekmektedir.

Ailede verilen eğitim süreci içerisinde çocuklara kötü davranıştan kaçınması gerektiği bilgisi verilirken, bunun sebebinin öncelikle Allah rızası olduğu anlatılmalıdır. Daha çok bu dünyadaki gazabından emin olma, sadece bu dünyada yaptıklarının karşılığı karşısına çıkacak gibi bir beklentiden çocuğu uzak tutmalıdır. Aksi halde kötü bir davranışa maruz kalanların,zalimlerin başına felaket getirmesi gerektiği beklentisine giren çocuk, bu durumun gerçekleşmemesi halinde onda isyan duygusunun ortaya çıkmasına sebebiyet verebilmektedir.

Arzu Doğan

SAMER

Din nedir? Sorusuna din yan başlığı içerisinde yer vermiş olup, şimdi ise din eğitimi konusuna ayrıntılı bir şekilde yer verilecektir. Din eğitimi “Bireyin fıtratında bulunan inanma, duygu ve ihtiyacı çerçevesinde din olgusunu kavramasına rehberlik etme ve kabul ettiği dinin önerdiği yaşam biçimini öğrenmesine yardımcı olma süreci” olarak tanımlanmaktadır.

Her toplum, kendi değerlerine özgü, kendi tarihi, kültürü ve sosyal yapısı gereği, din dersi konusunda farklı uygulamaları esas alarak ve buna uygun bir model geliştirerek, sistemlerini kurmuşlardır.40 Toplumumuzun mayasını oluşturan İslam dini de, eğitime büyük önem vermiştir. Dinin gereklerini yerine getirmenin yanında bilgi sahibi olmayı, ilim öğrenmeyi ikinci bir gereklilik olarak kabul etmesi bunun açık bir emaresidir. Yine Kur’anı Kerim’in inen ilk ayetinin “Oku” (Alak,96/15) emriyle başlaması da İslam dininin öğrenmeye verdiği önemi ortaya koymaktadır. ”De ki: Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu? Ancak akıl sahipleri öğüt alırlar.”(Zümer, 39/89) ayetleri de ilim öğrenmeyi destekleyen başka ayetlerdir. Öğrenmeyi önemseyen ve kendisini insanlık rehberi olarak sunan İslam’ın eğitime özel bir önem vermesinin garipsenecek bir olay olmadığını ifade edebiliriz. Rehber’in asıl amacı, doğru olanı göstermek olduğuna göre, bu da ancak, insan davranışlarının belirlenen ölçülerde değişmesiyle olacaktır ki, bunun adı da eğitimdir. Bu sebeple din ve eğitim ayrılmaz bir bütündür. Eğitim, insan ile ilgili olan bütün bilimlerden yararlanarak, insanı çok yönlü geliştirmeyi gaye edinmektedir. Din ise; insanın manevi yönüne hitap etmektedir. İnsanın ruhsal yönünün gelişmesine yardım etmektedir. O halde sağlıklı olan ve insanın davranışlarına etki eden din, ahlak ve değerler ile ilgili olan her şey ancak sağlam bir eğitimle verilebilir. Din eğitimi verilirken değerler eğitimini de göz ardı etmemek gerekmektedir. Değerler eğitimi de en az din eğitimi kadar önemli bir konudur. Din eğitimi verilirken çocuğun ahlakını geliştirmek oldukça önemli olduğundan, değerler eğitimiyle de desteklenmelidir. Okullarda değerler eğitimi adı altında seçmeli derslere yer verilip, çocukların ahlaki gelişimlerine katkı sağlanmalıdır.

Günümüzde çocuklarımız ve gençlerimiz, her gün hızla gelişmeye devam eden, teknolojinin etkisi altındadır. Toplumumuz özellikle medya yoluyla yabancı kültürlerin etkisi altında kalmaktan kurtulamamaktadır.43 Kendi kültürümüzü unutmamak adına öncelikle kültürün en önemli parçalarında biri olan din eğitimine önem vermeli, değerler eğitimi konusunda hassasiyet gösterebilme bilincine sahip olmalıyız.

Arzu Doğan

SAMER